Sanne vertelt: totale tevredenheid!
Nu, omdat het heerlijke weer het toelaat, gewoon in de tuin op mijn stoere steigerhouten loungebank. Mijn rug zakt weg in de grote berg kussens die ik achter me neer heb gezet, en zo met het zonnetje en het zachte briesje, bedenk ik me dat ik het prima uit kan houden de rest van de middag.
Het geeft me het gevoel van totale tevredenheid.
Het zelfde gevoel wat ik trouwens ook van mijn werk krijg.
Totale tevredenheid! 
Noem me maar een workaholic, maar er is nog nooit èèn dag geweest waar op ik met tegenzin naar mijn werk ben gegaan.
Wat is het dan wat dit beroep zo leuk maakt?
Elk gezin is weer nieuw en de spanning voor het "onbekende" waar ik elke keer weer even door heen moet, is misschien ook wel de kick. Het huis is onbekend, ik ken de mensen nog niet. Toch voel ik me als een vis in het water als ik aan het werk ben.
Het op weg helpen van de jonge ouders die zo blij zijn dat je er bent. Vaak hoor ik ze op de eerste dag zeggen dat ze helemaal niets weten van de verzorging van dat hele kleine baby'tje die nog maar net hun leven is binnen gekomen.
Mijn antwoord is dan steevast: “Wacht maar op dag 8 sta je met èèn hand je kindje te voeden en met de andere hand in een pan te roeren.”
Dat is natuurlijk als grapje bedoeld, maar er zit wel een kern van waarheid in. We werken er natuurlijk naar toe dat jonge ouders aan het einde van de kraamweek, zelfstandig voor hun kindje kunnen zorgen, en al dan niet met wat mantelzorg, ook hun huishouden weer draaiende kunnen houden.
Ik denk even terug aan het gezin wat ik vanmorgen heb afgesloten. Een super leuk echtpaar met een dochter van bijna drie en nu een prachtige zoon. Dit gezin heb ik de laatste dagen van de kraamweek mogen verzorgen als aflossing voor een collega. Bij binnenkomst zag ik dat het oudste kindje even een stapje achter uit deed. Ik was niet het gezicht wat ze de dag daarvoor had gezien. Ze kroop een beetje schuchter weg achter haar vader. Oei, niet overhaast te werk gaan. Als ze me op een afstandje even heeft bekeken vraag ik of ze gisteren misschien heeft kunnen helpen met de andere zuster om haar broertje in bad te doen. Het meisje knikt heel voorzichtig. Ik zeg dat ze mij ook mag helpen en dan haal ik het kinderschortje uit mijn tas. Met de komst van het schortje tover ik een lach op haar snuitje en het ijs is gebroken.
Natuurlijk helpt deze grote zus mij met het badje in de dagen die daar op volgen en vol trots laat ze me haar dokters setje zien die ze heeft gekregen. Ik sluit de zorg af in het gezin en alles loopt als een trein.
Elke keer begin ik met een nieuw gezin weer aan het proces van het onbekende, de onzekerheid, het moeten groeien in je nieuwe rol als moeder/vader/grote zus of grote broer.
Het geeft me vleugels als:
- we aan het eind van de kraamtijd kunnen zeggen: “Wat was het fijn!”.
- ik ze alles heb kunnen leren wat er te leren valt. om de eerste prille fase van hun nieuwe leven door te komen.als ik heb kunnen luisteren, heb kunnen overleggen en samen naar oplossingen heb kunnen zoeken.
- als ik heb kunnen zorgen of juist heb kunnen ONTzorgen en verwennen.
Kortom: ik kan uren praten als het over mijn werk gaat!
Ik ben Sanne, ik ben een workaholic.
Kramen is mijn passie, het is mijn leven.
Lijkt dit mooie beroep jou ook wel wat?
Kijk dan eens op www.werkenindekraamzorg.nl
Groetjes Sanne
Heb jij ook een passie voor kramen? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal! Deel hem hieronder!
April 2018
