Sanne vertelt...wat een prachtig verhaal

Vandaag ben ik vrij en zit lekker met een grote kop thee achter mijn laptop. Als ik naar buiten kijk zie ik dat de sneeuw al aardig is geslonken. De vorst is verdwenen en we maken ons op voor wat warmer weer.  Wat een verschil met twee weken geleden. Ik ga in geheugen even terug naar die dag dat ik met veel moeite mijn grote olijfboom in de voortuin probeerde in te pakken voor de kou die eraan zat te komen toen mijn overbuurman mij tegemoet kwam.

Het is een leuk jong stel wat nog niet zo heel lang geleden in onze straat is komen wonen. Ze hebben een zoontje en haar groter wordende buik had al verraden dat ze er nog een kindje bij zouden krijgen.  Hij vroeg me, gezien het weer dat voorspeld was, of hij mijn telefoonnummer mocht hebben. De bevalling stond in het ziekenhuis gepland, en de grootouders zouden als vangnet voor hun oudste kindje fungeren. Maar omdat die wat verder weg woonden en ze bang waren dat het slechte weer wel eens voor vertraging zou kunnen zorgen, wilden ze graag een extra hulplijn in kunnen schakelen.

Geen probleem zei ik meteen. Ik gaf mijn mobiele nummer, dat van mijn man voor het geval ik aan het werk zou zijn en ons vaste nummer en ik meldde ook nog even dat onze twee jongste kinderen altijd tijd thuis zouden zijn omdat die nog steeds thuisonderwijs volgen met hun online lessen.

Met het vallen van de sneeuw, een paar dagen later, zag ik hem hun voortuin en stoep schoon en sneeuw vrijmaken. In dit soort situaties is goed voorbereid zijn het halve werk, zullen we maar zeggen.

Dan is het 13 februari, ik heb een avondwacht van 16.00 tot 24.00. Het blijft rustig en ondanks dat ik de benodigde papieren klaar heb liggen om na het ingaan van de avondklok naar buiten te kunnen, krijg ik geen oproep van De Waarden. We gaan naar bed en als ik om 4.45 uur wakker schrik door mijn telefoon, is het niet de afspraak van de overburen waar ik aan denk. Nogal verdwaasd zeg ik hardop tegen mijn man, dat ik het niet snap. Mijn wacht zou toch tot 24.00 duren?

Ik neem op, nog steeds in de veronderstelling dat ik een vriendelijk en klaarwakkere dame van de planning aan de lijn zal krijgen. Het is iemand anders.  "Hallo", hoor ik mijn overbuurman zeggen, "kun je hierheen komen." Uit zijn beetje onsamenhangend geraas begrijp ik dat het kindje er nú aan komt. Ze hebben geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Het gaat enorm snel en er is bloed en bovenal heeft zijn vrouw heeft zwaar.

Ik ben plotsklaps meteen net zo wakker als de dame van de planning zou zijn die ik een paar seconden geleden nog aan de lijn dacht te krijgen. Ik schiet een joggingbroek aan die op de slaapkamer op een stoel ligt. Terwijl ik de badkamer in sprint op zoek naar een deodorant, heb ik mijn hoofd al door een trui gepropt die op dezelfde stoel in de slaapkamer lag. Hup over mijn slaapshirt heen dan maar.

In de gang bij de voordeur staan een paar badslippers van mijn man. Met mijn blote voeten schuif ik ze aan. Nog even een paar passen terugzetten om de sleutel van mijn voordeur mee te grissen. Ik glibber, op de te grote badslippers en de tot ijs gevroren en platgereden sneeuw, naar de overkant van de weg. De voordeur is al opengezet.

Ik zet mijn slippers op de mat in hun gang en vervolg mijn weg naar boven. Hoewel ik nog nooit bij mijn overburen op bezoek ben geweest, is dit huis mij niet onbekend. Ik heb bij de vorige bewoners van dit huis namelijk al eens kunnen kramen en ook bij de bewoners dáárvoor is mijn hulp met het aanleggen van de baby de avond na de geboorte van hun kindje gevraagd.  

Terwijl ik op mijn blote voeten de trap oploop merk ik dat dit mij als een jas past. Niet dat ik op mijn blote voeten loop, maar dat binnengaan in een huis waarvan je niet weet wat je gaat aantreffen. Je weet dat er een barende vrouw is en dat we straks een klein roze luid schreeuwende baby gaan ontvangen. Maar hoelang dat gaat duren is altijd een raadsel bij het omhooggaan van die eerste trap treden. Ik tref haar aan in de badkamer, net een wee aan het wegpuffen voorovergebogen over de wastafel. Mijn buurman loopt heen en weer met een mobieltje aan zijn oor.

Oké, ik moet schakelen.  Ze staat nog met de druppels van het douchen op haar rug en dus pak ik een handdoek en droog haar vluchtig af.  In en flits kijk ik naar het bloedverlies waarover mijn buurman door de telefoon had verteld. Het is minimaal en past gewoon bij de baring. Ze zegt dat ze over heeft gegeven. Mijn buurvrouw geeft aan niets te kunnen, het gaat allemaal te snel.  Maar juist doordat ze nog met me kan praten en dat ik tot haar doordring word ik wel wat gerustgesteld. Ik laat haar weten dat het van de badkamer naar slaapkamer maar een paar stappen is en dat we haar daarbij gaan helpen. Verder laat ik ze met een knipoog weten dat baby's er nooit zomaar uitvallen.

De mobiel staat ondertussen op speaker en ligt op de wastafel, het is een verloskundige van het ziekenhuis waar ze zouden gaan bevallen.  Deze verloskundige hoor ik zeggen dat ze een verloskundige van een praktijk hier in de buurt hebben ingeseind en die komt naar ons toe. Ze blijft aan de lijn en op de speaker tot dat ze arriveert bij ons. Het kraampakket is al opengemaakt en de celstof matten leg ik snel op het bed.

Als we de barende op bed hebben liggen hoor ik via de speaker dat ze op haar zij moet gaan liggen en niet plat op haar rug. Deze positie is niet prettig geeft mijn buurvrouw meteen aan en we laten haar terug gaan naar haar rug en ze krijgt een kussentje onder haar bil geschoven zodat ze niet helemaal plat ligt.

Ik zeg dat de verwarming omhoog moet omdat het echt te koud is op de slaapkamer.  Er worden stapels handdoeken klaargelegd door de jonge vader en ik vraag om de kruiken zodat ik de opvangdoeken warm kan weg leggen in de wieg.  Ik krijg tussen haar weeën door aanwijzingen over een kruik die op zolder zou moeten liggen. Ik zie alleen een rubberen warmwaterkruik, maar dit is niet wat ik zoek. Bij gebrek aan beter laat ik hem de kruik vullen met heet water. De vluchtkoffer was netjes al in de auto klaargezet, maar die wilde ik nu wel graag boven hebben. In die koffer zitten natuurlijk de kleinste kleertjes en ook het setje wat de new born straks als eerste aan gaat krijgen. 

Het bespaart mij tijd de kleertjes uit de koffer te gebruiken en nu niet te gaan zoeken in een commode of kledingkast. Die kleertjes en doeken moeten NU warm worden gelegd.  Ondertussen vangt de barende haar weeën zo knap op. Ik zucht even met haar mee zodat ze in het ritme blijft en niet toegeeft aan het gevoel van druk.

Beneden arriveren de oma's. Ik pak snel twee vuilniszakken en vraag meteen aan ze of ze enig idee hebben of er twee emmers in huis zijn. Nu neem ik de vuilniszakken maar mee terug naar boven zonder ze in een emmer te kunnen doen. Bij de bevalling zet je twee emmers neer op de kamer met een vuilniszak erin. In de ene gaat wasgoed en in de andere het vuil.

De weeën gaan zoveel druk geven dat het bijna niet meer lukt om alleen te zuchten. Op de top van de wee mag ze kort gaan puffen, om zo nog steeds niet toe te geven aan de drang om te persen.

Dan komt de verloskundige binnen en de verloskundige van het ziekenhuis die nog steeds op de mobiel op de achtergrond aanwezig was hangt op. Ik voel me flink onprofessioneel. Op mijn blote voeten, in grote slobbertrui en joggingbroek en mondkapje. Mijn haar pluizig en half uitgezakt. Hier sta ik zonder een mooie gekamde strakke vlecht of met een smetteloos wit uniform aan. Het maakt niet uit, ze is blij dat ik er ben.

Ze opent haar koffertjes, geeft mij aanwijzingen wat ze waar wil hebben liggen en gaat toucheren. Zoals verwacht is het volledig ontsloten en zit het kindje al heel diep, mag ze eindelijk toegeven aan haar gevoel. Ze doet het super goed en na een paar weeën zien we al wat haartjes verschijnen en niet veel later maak ik kennis met mijn nieuwe buurjongetje. Wat een ontlading bij deze ouders!

Alles valt even van hun schouders, het is achter de rug...

De placenta volgt snel en de kleine weet de weg naar de borst heel goed te vinden. Ik geef aan dat het wel fijn is dat ze ondertussen het kraambureau gaan bellen waar ze bij in geschreven staan zodat er iemand kan komen om moeder en kind verder te verzorgen. De kraamverzorgende die bij hun komt kramen begreep ik is een tante.  In de tijd dat deze nog niet aanwezig is, maak ik me nuttig. 

Breng beschuitjes en iets te drinken boven bij de jonge ouders. Vul de aluminium baby kruiken, die gelukkig toch wel in huis waren en kook de flesjes uit om wat kunstvoeding klaar te maken op advies van de verloskundige, omdat de baby een te lage temperatuur blijkt te hebben. Doe de controles bij de jonge moeder die aangeeft hoognodig te moeten plassen, en omdat het dan net zo makkelijk is dat ze onder de douche stapt, leg ik haar spullen klaar in de badkamer.  Ik verschoon samen met één van de oma's het kraambed en als papa dan huid-op-huid aan zijn zoontje geeft, komt hun kraamverzorgende binnen. Ik geef een overdracht via wat notities die ik heb gemaakt op een stukje papier. Het bevallingsverslag zal door de verloskundige worden afgeleverd bij het gezin.

Als ik thuiskom zie ik de zon opkomen en stap ik met ijskoude voeten onder de douche. Ik glimlach, een bijzondere nacht... Wat een bijzonder beroep.

14 februari 2021  :  5.27 uur zie ik de geboorte van een prachtig jongetje terwijl ik niet op wacht stond en dit geen cliënt van De Waarden is.  

14 Februari 2021 ga ik om 16.00 op wacht voor De Waarden en maak ik ook nog eens kennis met een prachtig meisje en haar ouders.

Twee heerlijke Valentijnbaby's.

Love my job.

Liefs Sanne