Sanne vertelt: ik heb het mooiste beroep van de wereld
Deze maand stond wat mij betreft in het teken van multicultureel. Ik begon deze maand met een oproep voor een thuisbevalling van een derde kindje. Van de planning kreeg ik te horen dat deze mevrouw eigenlijk in het ziekenhuis wilde bevallen maar omdat het zo snel ging, was daar maar van afgezien. Zo snel als ik kan ga ik op pad en als ik aankom bij het gezin is mevrouw tegen alle verwachtingen in nog druk bezig haar weeën op te vangen. Heel natuurlijk werkt deze mevrouw zich door haar bevalling heen. Geeft druk wanneer ze voelt dat dat moet, maar wacht vervolgens weer één of twee weeën af die ze weg zucht. Het is niet helemaal duidelijk voor mij en de verloskundige of er echte persdrang is, of dat mevrouw perst omdat ze de druk van haar kindje voelt.
Toch merk ik dat het einde inzicht is. Ik haal in de badkamer warme washandjes om de huid voor te bereiden op de geboorte van het kindje. De warme washandjes zorgen voor een goede doorbloeding en hiermee probeer je scheurtjes te voorkomen. Maar als ik de kamer weer binnen loop zie ik dat de verloskundige net genoeg tijd heeft gehad om één handschoen aan te trekken. Op moeders buik ligt al een prachtig jongetje! In een oogwenk en zo kalm heeft deze vrouw met haar oerkracht een zoon op de wereld gezet.
Het was een heerlijke week bij ontzettend gastvrije mensen. Ik ben in de loop der jaren bij zoveel verschillende culturen binnen geweest en heel vaak zijn mij heerlijke gerechten aangeboden, maar dit gezin spande echt de kroon. Türk misafiperverligi (vrij vertaald Turkse gastvrijheid).
De jonge vader wilde graag de BBQ aansteken op mijn laatste werkdag zodat ik mee kan eten, vertelt hij me op mijn één na laatste dag. Als ik iets later zou beginnen en hij niet te laat op de middag de BBQ aan zou zetten, leek het me een aanbod wat ik niet kon weigeren. Die middag is de jonge vader, terwijl ik mijn werk doe, druk bezig met het grillen van het vlees op de BBQ. Oma (die speciaal voor het laatste stukje van de zwangerschap en de bevalling was over gekomen uit Turkije) is druk in de keuken met het klaar maken van andere gerechtjes. Ik voel me een beetje bezwaard dat er zo'n werk van deze BBQ gemaakt wordt terwijl ik mijn zorg verleen aan moeder en kind.
Als mijn werk er opzit, word ik aan tafel geroepen. Içeri gel ve bizim soframıza katıl (kom binnen en eet met ons mee). Het eten is heerlijk, de gesprekken zijn goed en de tijd gaat te snel. Als ik uiteindelijk op mijn klokje kijk, sla ik de koffie vriendelijk af en ga naar mijn eigen huis.
Na een paar vrije dagen wil ik, in verband met mijn vakantie iets vroeger dan normaal, aan mijn maandelijkse blog beginnen. Ik zit op wacht om aan het werk te gaan, maar verwacht nog wel dit blog te hebben geschreven voor er een baby zich aandient. Nog voor ik mijn vinger op het toetsenbord heb gelegd krijg ik al een oproep van De Waarden. Ik mag weer naar een thuisbevalling waar ook hier een derde kindje geboren gaat worden. En weer is er haast geboden omdat, zo zegt de planning, mevrouw al tegen volledige ontsluiting aanzit en eigenlijk naar het ziekenhuis moet maar dit niet meer gaat redden.
Ik snel mij naar het adres in de veronderstelling dat ik deze keer geen barende mevrouw zal aantreffen, maar een mevrouw die net haar kindje in haar armen heeft gesloten. Niets is minder waar. Ik kom het huis binnen, waar de voordeur in verband met de warmte helemaal openstaat. In de badkamer staat een dame haar weeën op te vangen. Ook deze keer gaat het zo natuurlijk en spontaan. Ze geeft druk als ze merkt dat het moet en als ze dan een klein beetje door haar hurken gaat bevalt ze in een zucht van een heel klein mannetje. Ze gaat zitten op de baarkruk die achter haar op de grond staat en ze bewondert haar kind. Vlug gaan er warme doeken om het kleine kindje heen en een warm mutsje. De bevalling is door een net afgestudeerde verloskundige gedaan en er was een tweede verloskundige aanwezig als extra paar handen omdat mevrouw eigenlijk in het ziekenhuis moest bevallen. Maar dit door de snelheid van de bevalling echt niet meer te doen was. Het kindje moet even bijkomen van de haast waarmee hij ter wereld is gekomen. De net afgestudeerde verloskundige ontfermt zich over de pasgeborene die ze mee heeft genomen naar de kraamkamer en de andere verloskundige over de jonge moeder in de badkamer. Ik loop heen en weer tussen de badkamer met de kraamvrouw en kraamkamer met de baby.
Waar kan ik wat doen? Zuurstofapparaat pakken voor de ene verloskundige (hebben we niet nodig gehad hoor) en maandverband en ondergoed voor de moeder die al door de andere verloskundige onder de douche is geholpen. Ik kraam alleen de dag van de bevalling en de dag daarna bij deze mensen omdat ik op wacht ga voor het ziekenhuis in de buurt. We verzorgen daar samen met een paar andere kraambureaus de verplaatste thuisbevallingen. Het is jammer dat ik hierdoor niet de hele kraam kan doen.... ik ben namelijk zeer benieuwd hoe dit kleine mannetje zich zal "ontvouwen" in de eerste week van zijn leven. Baby's hebben door de geboorte natuurlijk wat rimpels, plooien en vouwen die in de eerste week helemaal verdwijnen. Ook de huidskleur van een baby kan de eerste dagen nog veranderen. Zo zal deze baby na een paar dagen, de mooie kleur van zijn Nigeriaanse vader en Nederlandse moeder hebben.
Als mijn nachtwacht voor het ziekenhuis nog maar net begonnen is komt de eerste oproep. Familienaam en kamernummer, ik ga er heen. Als ik de kamer op kom zie ik een voor mij onbekende verloskundige en voor mij heel bekende mevrouw in bed liggen. Het is een moeder van school. Elke keer als ik mijn jongste naar school bracht, zag ik haar lopen met haar zwangere buik. En nu gaat ze eindelijk bevallen! Ik vraag voorzichtig of het oké is voor haar en haar man dat ik bij de bevalling ben. Ja... ik mag blijven zegt ze lachend.
Keurig vangt ze haar weeën op en met 5 cm ontsluiting gaat ze nog even onder de douche om te ontspannen. Na een klein uurtje geeft ze aan dat het te pijnlijk gaat worden. Bij het onderzoek blijkt dat ze al op bijna 10 cm zit en ze mag persen. Rustig en netjes gedoseerd perst ze... en zucht ze... en perst ze. En dan is er na 5 minuten persen een geweldig mooi Marokkaans meisje met donkere hartjes, bolle wangen, volle lipjes en grote donkere ogen.
Wat is het toch leuk om mee te maken. Ik heb echt het mooiste beroep van de wereld.
Eigenlijk wilde ik nog graag over het belang van mantelzorg hebben in dit blog, maar het lijkt mij een goed idee dat ik dat uitstel voor een volgende keer zodat ik nu mijn bed in kan om de gemiste slaap weer in te halen. Want door de mooie bevalling van afgelopen nacht is er van slapen niet veel gekomen.
Groetjes Sanne
Juli 2018
